Guziki to uniwersalny rodzaj zapięć, z którym poradzi sobie nawet dziecko. Oprócz zastosowania w przemyśle odzieżowym i pasmanteryjnym, wykorzystywane są do ozdabiania odzieży i wnętrz, a także jako materiał eksploatacyjny do „rękodzielniczego” rękodzieła i zabawek dla dzieci.
Kto wynalazł guziki
Ciekawy! W odzieży damskiej i męskiej zapięcia znajdują się po różnych stronach. Kobiety po lewej stronie, mężczyźni po prawej. Wyjaśnia to fakt, że wcześniej mężczyźni w większości przypadków ubierali się sami, a dziewczętom w strojach pomagały pokojówki, dla których położenie wstążek i haczyków po prawej stronie było niewygodne.
Fabuła
Nie da się dokładnie powiedzieć, kto wpadł na pomysł łączenia ze sobą części garderoby za pomocą małych przedmiotów, przeciągając je przez pętelki lub dziurki w tkaninie. Niektóre źródła przypisują prymat Grekom, inne Egipcjanom, a jeszcze inne Azjatom i Turkom.Wszystkie do pewnego momentu splatały ze sobą fragmenty swojego ubioru za pomocą szpilek lub metalowych klamer, aż ktoś wpadł na pomysł wykorzystania do tego celu guzików.
Do najstarszych należą przedmioty odkryte w dolinie Indusu, które niejasno przypominają współczesne modele, używane bardziej do dekoracji niż do zapinania ubrań. Wykonane były z muszli, kształty były geometrycznie poprawne, a pośrodku znajdowała się dziura, która umożliwiała przywiązanie guzika do ubrania.
We wczesnym średniowieczu o tego typu urządzeniach praktycznie zapomniano i nie używano ich jako elementów złącznych. Obcisły krój wynaleziony w XIII wieku pomógł przywrócić ich popularność. Bez nich nie udało się osiągnąć efektu. Jeśli spojrzysz na dzieła artystów tamtych czasów, zobaczysz, że większość strojów ozdobiona była długimi rzędami małych guzików, których liczba mogła sięgać nawet stu.
Ciekawy! Na wyrobach zdobiących stroje szlacheckie nanoszono herby rodowe oraz inne charakterystyczne wzory i napisy, podkreślając szczególny status ich właścicieli.
Pierwsze guziki, jakie były
Pierwsze przykłady zapięć do odzieży wykonano z kamienia lub kości zwierzęcych. Później starożytni ludzie nauczyli się wycinać guziki z drewna i pokrywać je skórą lub tkaniną. We Francji nauczyli się robić zapięcia do ubrań z ceramiki, macicy perłowej, porcelany i szkła. Chińczycy robili guziki z papier-mache, co bardzo lubili Europejczycy żyjący na początku XIX wieku.
Niemcy zaczęli odlewać guziki z różnych metali i stopów, w tym z miedzi i cyny.Wyroby wykonane z metali szlachetnych, inkrustowane diamentami i innymi kamieniami, ozdabiały stroje wpływowych osób i pełniły w dużej mierze funkcję dekoracyjną.
Oprócz materiałów użytych do produkcji zmienił się także kształt i rozmiar. Gruszkowate, kwadratowe, migdałowe czy ryflowane, osiągające wielkość małego jajka i nie przekraczające parametrów grochu - wszystkie znalazły swoje miejsce na strojach i kaftanach ludzi minionych wieków.
Ciekawy! Oprócz funkcji użytkowych i dekoracyjnych, guziki pełniły rolę amuletów, obdarzonych wielką siłą i mocą. W różnych kulturach używano ich w rytuałach i ceremoniach, mówiono o nich na szczęście i szczęście, używano ich do wabienia zalotników i wysyłania szkód.
Przycisk we współczesnym świecie
Znalezienie choć jednego guzika w swoim ubraniu nie jest dziś dla nikogo trudne. Wykorzystywane są jako dekoracja nawet tam, gdzie wydawałoby się, że można się bez nich obejść. Plastik jest najczęściej używany jako materiał produkcyjny, ponieważ jest najbardziej bezpretensjonalny i wygodny do ciągłej interakcji z tkaninami i innymi materiałami.
Istnieje kilka rodzajów przycisków:
- Z otworami przelotowymi. Najczęściej jest ich 2 lub 4. Niektórzy producenci odzieży mogą wyprodukować żyłki z 3, a nawet 5 dziurkami, które później stają się ich wizytówką i wyróżnikiem.
- Z uchem. Takie produkty wszywane są w tkaninę poprzez przewleczenie nici w występ z otworem wystającym z tyłu.
- Dżinsowa. Takie modele nie są przyszyte do tkaniny, ale są do niej mocowane za pomocą kolca lub nitu. Samodzielne przypięcie takiego guzika do spodni czy koszuli jest dość trudne, najczęściej robi się to w zakładzie krawieckim.
1
