Jak w latach dziewięćdziesiątych ludzie starali się wyglądać modnie

Moda lat dziewięćdziesiątych była dzika i zabawna. Rzeczy, które uważano za stylowe, na które często nikogo nie było stać, więc trzeba było się ich pozbyć. Dzisiejsza historia opowiada o tym, jak w latach dziewięćdziesiątych wyrzucano ludzi ze względu na modę.

Gotowane, ale nie warzywa

Dżinsy zawsze cieszyły się dużym uznaniem. Jednakże jeden konkretny typ był w tamtych czasach szczególnie popularny. Słynne „varenki”. Śniły mi się po nocach, pobudzały moją wyobraźnię i budziły zazdrość. Można je jednak przygotować samodzielnie w kuchni, w garnku do barszczu. Zwykłe dżinsy zwijano, wiązano, a następnie gotowano z wybielaczem, sodą lub octem. Niektóre przecierano także pumeksem lub drobnym papierem ściernym. Wynik jest nie do odróżnienia.

Prestiżem było także posiadanie spodni Mawin, popularnie nazywanych „Mawinami”. Nosili je zarówno mężczyźni, jak i kobiety, i podczas wszystkich wydarzeń, od dni porządkowych po uroczyste wizyty. I też były rzadkie.Szczególnie uzdolnieni ludzie próbowali wyhaftować pożądane logo na zwykłych spodniach, aby pozostać w trendzie. Okazało się to jednak mało wiarygodne.

Neonowa dżungla

Tym zwrotem można opisać modne legginsy z lat dziewięćdziesiątych. Zasada była prosta: im bardziej trujący kolor, tym lepiej. A na wierzch jeszcze koszulka, najlepiej ze zdjęciem z Titanica. Nie było wtedy ceremonii z rozmiarami, więc w różnych modelach DiCaprio wyglądał albo jak przystojny, przystojny mężczyzna, albo jak niewyraźny facet. I oczywiście gumki we włosach w nie mniej rozpaczliwych kolorach. Jednak proste ubrania w neutralnych kolorach można również rozjaśnić. Aby to zrobić, zwykle myto go innymi rzeczami o odpowiednim odcieniu. Czasami używano nawet kolorowej papeterii.

Mama uszyła mi spodnie

Dresy chyba nigdy nie były tak popularne jak w latach 90-tych. Można było znaleźć „spodnie dresowe” dowolnego koloru, marki i jakości. Jednak wprawne oko natychmiast odróżniło podróbkę od oryginału. A wytrwałych spojrzeń nie brakowało – przynajmniej co trzecia rodzina próbowała szyć ubrania własnoręcznie. Niektórym wystarczyła możliwość prostego przerobienia starych rzeczy, inni stworzyli je od zera. Nawet te same dresy. Często takie ubrania nosiły się dobrze, ale z wyglądu były... delikatnie mówiąc, trochę dzikie. Mimo to nie było wyboru materiałów.

Schwarzenegger odpoczywa

Szerokie ramiona odzieży wierzchniej to kolejny nieodzowny atrybut tamtych lat. Piankowe wałki nadawały sylwetce męskości, jednak w połączeniu z legginsami lub obcisłą spódniczką powstał ciekawy kontrast. Jednak nie każda kurtka czy sweter posiadała oryginalnie podszewkę. Najczęściej trzeba było je przyszywać ręcznie. Moja mama miała całą szufladę tych piankowych naramienników!

Modne były także kolorowe nadruki z dużymi wzorami. Pewni siebie, odważni mężczyźni próbowali samodzielnie ozdobić swoje ubrania, ale zwykle nie kończyło się to dobrze.

I inne „radości” życia

Czego w tamtym czasie nie było. Mama jednej z moich koleżanek zrobiła cały sweter na drutach. Na wzór legendarnych z napisem „Boys”. A czasem do kosmetyków dodawano nawet „srebro” – farbę do baterii. A wszystko po to, żeby świeciło jaśniej. Co możemy powiedzieć, jeśli niektórzy faceci zbierali piękne kamienie na ulicy, ostrzyli je podczas lekcji porodu i udawali, że są biżuterią? W dzisiejszych czasach można śmiać się protekcjonalnie z szalonych „lifehacków”, które istniały w latach 90-tych. To był jednak zupełnie inny czas, w którym trzeba było naprawdę podążać za modą.